Daar zit ze. Op de bank in hun fijne huis aan de dijk. Samen met haar moeder. Een mooie, lieve en wijze meid van 15 jaar. Ze vertelt dat ze sinds de zomer niet meer naar school gaat. Want het gaat helemaal niet goed. Eigenlijk al een heel, heel lange tijd niet. Ze is angstig. Overspannen. Van de druk. Van het constant moeten voldoen aan wat van haar verwacht wordt.
School voelt voor haar als een ratrace.
Het verwart dit gevoelige meisje dat er op school zo weinig aandacht lijkt voor wie ‘zij’ is. Ze heeft het over protocollen die belangrijker lijken te zijn dan mensen. Over dat protocollen eigenlijk bedoeld zijn om te helpen. Dat het hulplijntjes zouden moeten zijn die je kunt aanpassen voor een persoon. Maar dat protocollen iets anders doen. Protocollen zorgen er vooral voor dat dingen niet kunnen. Een protocol voor alles dat niet kan... Ze zegt dat school vol zit met protocollen en dat leraren zo'n haast hebben. Ze vindt dat er zo weinig tijd is, omdat er zoveel stof doorheen moet voor de toets. Vaak wel drie toetsen in de week. Ze leert, omdat ze een goed punt moet halen. Maar de dag erop weet ze er niets meer van en gaat ze door naar de volgende toets. Ze vraagt zich hardop af wat het leren dan voor zin heeft. Waarvoor ze het dan eigenlijk doet.
Het lijkt op school alleen over presteren te gaan.
Ze vindt dat kinderen te vroeg keuzes moeten maken. Ze begrijpt niet dat het steeds alleen over presteren lijkt te gaan. Waarom is school zo weinig flexibel? En waarom ben je pas een goede leerling bent als je goede punten haalt?
Ze vertelt ook wat ze afgelopen jaar heeft geleerd. Vooral over zichzelf. Wie ze is en wat ze belangrijk vindt. Ze vertelt dat ze van schrijven geniet en haar trotse moeder zegt dat haar dochter zoveel in haar mars heeft. Ze houdt van projecten en is een eigen onderneming gestart. Twee zelfs. Eentje in wenskaarten. En eentje in sieraden en haar-accessoires.
Maar straks moet ze weer naar school. Moeder en dochter vragen zich af hoe dat toch moet. Weer proberen om in het systeem te passen, zodat ze haar diploma kan halen? Of is er een ander pad?
Wat een indruk maakt dit jonge mens. Als ik in de auto stap, voel ik haar kracht nog. Dit meisje is van grote betekenis voor onze wereld. Als ze dat zelf eens zou voelen. Je vraagt je toch af wat we doen in het onderwijs dat we jonge mensen het gevoel geven 'niet oké' te zijn... Dat kán toch niet waar zijn? Dat mág toch niet waar zijn?
En dan gaat mijn telefoon. Een oud-collega vraagt hoe het gaat. Het gesprek gaat wat op en neer. En dan... Nog geen kwartier na het vorige... Spontaan nóg zo'n verhaal. Over haar dochter. Een meisje van 16 jaar. Overspannen. Onder medische begeleiding. Het gaat niet goed. Vastgelopen op school. Vast in het systeem. Ik val stil. Het is zó herkenbaar, maar je vraagt je af: Hoe dan? Waarom lopen zoveel jonge mensen vast?
Hoe kan dit? Dit wil toch niemand?
In het onderwijs werken ontzettend bevlogen professionals. Mensen die met hart en ziel voor die kinderen gaan. Hoe kan het toch zo mis gaan? Met zo veel kinderen? De verhalen komen bij bosjes. Dit is de derde in twee dagen. Gister ook een moeder die zich grote zorgen maakt om haar suïcidale 16-jarige dochter. Vol emotie vertelt ze. Over haar zorg. Haar angst dat het op een moment mis gaat. Over de hulp die ingeschakeld is. Over haar vertrouwen in haar bijzondere kind. Een lief en zacht meisje dat het goede wil doen in deze wereld. Een mooi mens. En bijzonder gevoelig. Zo’n rustig kind dat vroeger steeds naast de druktemaker van de groep werd gezet. Omdat zij het talent had om ervoor te zorgen dat het met zo’n kind wat beter ging. Zij is in staat aan te voelen wat de ander nodig heeft. Maar lijkt zichzelf daarbij weg te cijferen. Blijkbaar steeds een beetje meer. Deze moeder vertelt dat het sluimerend ging. Dat het eigenlijk al begon in groep 4. Ze vertelde ook dat je er als ouder zo verdrietig van wordt. Omdat je zo weinig kunt en je kind zoiets anders gunt.
Het is eigenlijk niet te bevatten. Er is geen professional die dit wil. Al die mensen die elke dag hun stinkende best doen. Zij werken zich het snot voor ogen. Echt waar. Zij willen gewoon dat het goed gaat met kinderen. Logisch ook. Daarvoor kies je voor dit vak. En er is uiteraard ook geen ouder of kind die dit wil. Niemand wil dat het 'mis' gaat met een kind. En toch gebeurt het. Het ligt niet aan al die kinderen, ouders, leraren, directeuren, bestuurders en ondersteuners. Het is het systeem dat niet klopt.
Het systeem past gewoon niet. Klaar.
In het onderwijssysteem blijven maar kinderen opvallen. En schrijnend genoeg blijven er ook steeds kinderen uitvallen. Kijk alleen al naar het groeiend aantal thuiszitters. Allemaal uit het systeem geknald. Een systeem dat simpelweg niet past. Het werkt voor teveel kinderen niet meer. En als iets niet werkt moet je ermee stoppen. Zo eenvoudig is het. Dan stop je met wat niet meer werkt en ga je doen wat wel werkt.
Dat is spannend, maar het kan. In iedere school. En dat hoeft niemand alleen te doen. We kunnen elkaar gewoon helpen. Door samen verantwoordelijkheid te nemen. Door te laten zien dat het kán. Door het juiste gereedschap aan te reiken. Door professionals ruimte en vertrouwen te geven. Door in te zetten op het vergroten van krachtig vakmanschap van binnenuit. En door te leren van en met elkaar. Leerlingen van Meesters van Leerlingen.
Er wordt door het hele land hard gewerkt om ervoor te zorgen dat ieder kind zich in 2028 kan ontwikkelen in onderwijs van binnenuit. Scholen hervormen hun onderwijs van een knellend systeem, naar ruimte voor ontwikkeling. Stap voor stap. Van binnenuit.
En die scholen zijn er steeds meer! Zij werken niet systeemgericht, maar mens- en wereldgericht. Je vindt ze hier met een hartje op de kaart.
Lief kind,
Het ligt niet aan jou! Jij bent niet stuk.
Jij bent PRECIES GOED zoals je bent.
Jij bent niet dom. Jij bent niet gek. Jij bent goed zoals je bent. JIJ doet ertoe. De wereld heeft JOU nodig.
Precies jou, zoals jij bent. ♡
#boekOnderwijsvanbinnenuit #Onderwijsvanbinnenuit #LeefleerschoolVANBINNENUIT #IKOntwikkel #demooistedingenontstaanvanbinnenuit #vansysteemgerichtnaarmensgericht #vansysteemgerichtnaarwereldgericht #mensgericht #wereldgericht #demooisteversievanjoubenjij
Wat kunnen we doen. Mijn dochter 13 zit ook thuis. Het is te veel. Mijn zoon van 18 voelt zich precies zo maar heeft zijn stinkende best gedaan om nu in het laatste jaar van het vwo te zitten! Hij gaat toch zijn eigen bedrijf starten! Dit zijn zulke bijzondere kinderen! Het systeem school is gewoon niet voor hun! Maar wat dan! Ik sta op het punt om te verhuizen naar een ander land om betere kansen te creëeren voor mijn dochter.