Dit is het verhaal van moeder Minke. Een sportieve moeder met 2 kinderen. De basisschool voor haar kinderen koos ze heel bewust. Niet die grote school in de wijk, maar een kleinschaligere school net daarbuiten. Haar oudste dochter heeft het prima op deze school, maar met haar jongste gaat het anders...
Eerst kleutert hij een jaar langer. En dan begint het. Testen. Heel veel testen. Niet op fysiek vlak. Dan zou de uitslag bijzonder positief zijn, want daar blinkt hij in uit. En ook niet over onderwerpen als de natuur of het leger. Het is verbazend wat hij daarvan weet! Maar daar gaan de testen allemaal niet over. Deze testen gaan over taal. En rekenen. En om ze goed te maken moet hij stil zitten. En laat hij dát nou precies heel lastig vinden.
Het is de bedoeling dat hij stil zit.
Moeder vertelt dat het nog enigszins te doen is in groep 3. Hij heeft een kei van een leerkracht die hem wat ruimte geeft om af en toe extra te bewegen. Zo kan hij zich daarna weer redelijk stil richten op zijn werk. Aan het eind van groep 3 komen de eerste barsten. Dan komt ook de vraag of hij het niveau wel aankan. Het ventje werkt hard, maar in de loop van groep 4 gaat het echt mis. Hij kan niet meer mee met de groep en loopt steeds meer op zijn tenen.
Het wordt een lastig mannetje.
Langzaam, maar zeker laat hij ander gedrag zien. Hij wordt lastig. Niet te doen voor de juf. Dat zorgt voor nog meer gesprekken op school. Om de week wordt ze uitgenodigd. In gesprek met teams van leraren en specialisten. En steeds de vraag of haar mannetje wel op deze school hoort. Misschien zou een speciale school beter zijn?
Ondertussen wordt hij steeds vaker uit de groep gehaald om ergens apart les te volgen. In een klein groepje. En ook na schooltijd gaat het door. Logopedie, een digitaal programma om extra te oefenen met lezen en op advies van school komt er een meisje aan huis voor extra les. Hij is dan 7 jaar.
Om te weten wat er ‘mis’ is met hem wordt hij uitgebreid getest. Onder andere op dyslexie en ADHD. Er komt niets bijzonders uit. Opvallend genoeg valt binnen alle 'normen'. Maar daarmee is het niet klaar. Er volgt een speciale aanvraag bij een school voor kinderen die moeite hebben met taal. Een medewerker van die school komt voortaan voor nog meer extra begeleiding. En er komt ook speltherapie. Steeds meer mensen. Steeds minder ruimte.
En dan wordt het te veel. Veel te veel. Het ventje knakt.
Het wordt teveel. Hij wil niet meer naar school. Het ventje knakt en moeder voelt zich nu helemaal machteloos. Elke ochtend is het strijd en elke middag komt hij boos en verdrietig thuis. Waar houdt dit op? Gaat er ooit een eind komen aan deze ellendige periode?
Dat einde komt sneller dan moeder had durven hopen. Tijdens de eerste lockdown ziet ze namelijk iets wat ze in lange tijd niet heeft gezien. Waar het voor veel kinderen een periode is waar ze enorm aan moeten wennen en waarin ze school enorm missen, is het voor haar zoon een zegen. Hij komt tot rust. Van een jongen vol spanning, ziet zij haar vrolijke en relaxte zoon weer terug.
Direct na de lockdown wordt moeder weer op school uitgenodigd. Het gedrag van haar kind is als 'vanouds'. Irritant. Vervelend. Moeder hoort het verhaal opnieuw aan. Voor de zoveelste keer. Ze knakt en neemt een rigoureus besluit: Haar zoon gaat uit dit systeem. Stoppen met proppen. Het past gewoon niet. Het is niet goed voor hem.
Op verkenning naar 'ander onderwijs' vindt ze in een dorp verderop een reguliere school die het 'anders' doet. Het is een school waar kinderen op hun eigen tempo en wijze kunnen leren. Waar kinderen mogen groeien ten opzichte van zichzelf en niet vergeleken worden met anderen. Ze gaan kijken en haar zoon doet een dag mee. Na deze ervaring wil hij niet meer terug naar zijn oude school..
Wat een ontdekking! Zo kan het dus ook!
Voor deze moeder is de omkeer zo groot, dat ze het in het begin eigenlijk niet durft te geloven. Haar zoon... Zonder mopperen naar school en tevreden naar huis. Er is rust. In haar kind én in hun gezin. Haar zoon kan en mag weer zijn wie hij is. Zijn eigen mooie zelf. Door de druk eraf te halen en uit te gaan van wat hij wél kan, wordt hij nog steeds iedere dag enthousiaster. Hij hoeft de groep niet meer uit voor allerlei bijlessen en hoeft niet van alles buiten schooltijd te doen. Dat geeft hem ruimte om veel te spelen. En dat is fijn. Want zoals moeder zegt...
“Tja, dat doet hij nog steeds het allerliefste. Spelen. Met auto’s. Hutten bouwen. Buiten zijn. Kind zijn dus.”
#vanbinnenuit #vansysteemgerichtnaarmensgericht #vansysteemgerichtnaarwereldgericht #demooisteversievanjoubenjij #IKOntwikkel
