Ik heb het geluk mijn onderwijscarrière te starten op een geweldige leerschool in een stad enkele tientallen kilometers voorbij het dorp waar ik woon. In mijn groep 3 heb ik vooral kinderen die groot worden met een andere culturele achtergrond, een andere thuistaal en minder financiële mogelijkheden dan ik gewend was. Wat leer ik er veel! Van de kinderen, hun ouders, mijn collega's, maar zeker ook door het #ontwikkelingsgericht onderwijsconcept van de school (OGO).
In deze school ervaar ik de immense rijkdom van verschillen.
Al snel merk ik aan mijn 'PABO-bagage' niet voldoende heb. Met een 'een beetje meer voor die' en 'een beetje minder voor die' kom ik er niet. Deze kinderen trappen niet in kunstjes. Zij vragen iets anders van mij als leerkracht.
Mijn collega uit de parallelgroep wordt mijn 'leermeester'. Ik leer écht naar kinderen te kijken en te luisteren én ik leer om onderwijs in te richten vanuit de actualiteit. De start is waar ieder kind staat in zijn ontwikkeling en we kijken naar wat boeiend en uitdagend is om te leren. Zo wordt ‘de wereld’ mijn methode.
We maken overal onderwijs van.
Elke kwestie, elk vraagstuk biedt ruimte om te leren. Om te ontwikkelen. We struinen regelmatig met een boswachter door het bos en genieten van zijn verhalen. We bouwen hutten, helpen een imker, doen oudhollandse spelletjes met de ouderen in het verzorgingshuis aan de andere kant van de wijk. We bezoeken musea, gaan met bootjes varen in een nabijgelegen natuurgebied, werken mee in de volkstuinen en lopen een ochtend mee met een schaapsherder. We maken en proeven gerechten uit allerlei landen. We naaien met (groot-)ouders onze eigen kleding en presenteren deze op een zelfgemaakte catwalk.
We tekenen, schilderen, krassen. We kleien, zagen en timmeren. We brengen een bezoek aan een geitenboerderij en leren zelf kaas maken. We verbouwen het lokaal tot postkantoor en bezorgen de post per fiets. We gaan met tentjes naar de camping aan de rand van de stad, bakken koekjes en verkopen deze voor het goede doel. We lezen zelfgemaakte gedichten voor in de straten rondom de school. We vieren alle wereldfeesten die je maar kunt bedenken en vertellen de verhalen die erbij horen. We bouwen zelfs met echte stenen en cement onze eigen droomhut op het plein voor de school.
Waar we maar mogelijkheden zien, nodigen we ouders uit. Zij komen vertellen, luisteren of doen mee. Iedereen valt op. Niemand valt uit. Een wereld vol nieuwe kennis. Leren van en voor het leven. Spelen en ontdekken. Verwonderen en onderzoeken.
En bij alles wat we doen lezen, schrijven en rekenen we dat het een lieve lust is. Allemaal elke dag een beetje beter. Ik geniet! Zó mooi kon onderwijs zijn!
Van binnenuit is onderwijs van betekenis. Voor jou, voor mij en voor de Aarde. Voor de leerling, de leraar en de samenleving en de planeet.
🌎🌳🌀♥️🌈
Nicole Hanegraaf
- Een postkantoor in de groep (1999) -
Mooie en waardevolle herinneringen aan mijn leermeester bij het schrijven van dit blog: Fred van Nunen, wat heb ik veel van je geleerd en wat ben ik je enorm dankbaar!
Comments